Norbert Delman – Born in 1989 in Warsaw, where he still lives and works. He studied at Mirosław Bałka’s workshop at the Academy of Fine Arts in Warsaw, which he graduated from in 2014. He also studied fine arts at the University College Falmouth (UK) in 2010. A multidisciplinary artist, he works in several media: video, sculpture, installation, graphics.

He participated in artist residencies: ESW w Edinburgh (2014), InterModem at the Centre for Modern and Contemporary Arts w Debrecen (2011), and the WRSW | BRLN (2016). Recipient of a scholarship granted by the Ministry of Culture and National Heritage (2016).

His works were presented, inter alia, in: National Museum, Królikarnia (2022), HoS Gallery (2021), Gustav Seitz Museum (2021), Foksal Gallery (2019), CSW Zamek Ujazdowski Warsaw in (2018, 2017, 2014), Biennale de la biche (2017), Museum of Modern Art in Warsaw (2021,2016), Museum of the History of Yugoslavia (2016), LUDWIG MÚZEUM in Budapest (2016), Edinburgh Sculpture Workshop (2014), Museum of Contemporary Art in Kraków (2013), MODEM CCA in Debreczyn in (2011). He received the following residences: for the Polish artist in MeetFactory (2018) Czech Republic, WRSW | BRLN (2016) Germany , ESW in UK (2014), InterModem at the Centre for Modern and Contemporary Arts in Debrecen, Hungary (2011). He also received a Scholarship of the Minister of Culture (2016) and Grand prix Gustaw Seitz Museum (2021)

Aleksander Świeszewski: When can we expect your sculpture in public space?

Norbert Delman: That’s the worst question you could’ve asked (laughs). I already had a few proposals, but the time was apparently wrong. Let not beat around the bush, it is a difficult decision for public space. We do have this looming fantasy to emerge in that space. So I am waiting for a debut. 

And if you could say where you would most like to see your sculpture? I’ll give you a hint, in Poland.

The Królikarnia for sure. I think that a place like that would also be the Sculpture Park in Bródno. 

Would you accept such proposals without consideration? 

I would have if time, resources and creative freedom would allow it. I don’t do monuments. 

A non-monument sculpture is extravagant within our urban fabric. 

In Poland, everything in public space is extravagant. We can have expectations towards our public spaces and we deserve to finally have actual artwork there; I’m not saying that it should be me, or that society deserves me… We all deserve an attempt, a discussion which is non-existent or sorely lacking. 

Art in the public space does not raise public confidence? 

Art doesn’t raise public confidence at all. The one in public spaces even less so. This form of culture is the top of the pyramid of needs. It is difficult to discuss the need for a sculpture when rights are violated. When there are obvious shortcomings and underfunding… Art has the capital to create an emphatic space that allows us to look differently at social problems and society in general. To think about public space as a community. This may be radical, but I believe that each group or each political wing deserves to be represented in the space. I was not an opponent of the Smolensk Monument, but I was opposed to the regular burning down of the “Rainbow”. That is violence and appropriation of a public space that we cannot allow. 

Is the time of outdoor sculptures and installations coming after the murals and neon lights?  

I certainly hope so. However, I don’t believe that this can be done publicly. I mean for public money. However, it’s where the private sector comes in. Let’s not forget that there has always been some romance between art and the private sector. Look at the Venice era. If we are to talk about high art in public space, the private sector is essential. Few public institutions are able to raise enough funds. I see this as cooperation between the two sectors, which has a common objective. Private initiative legitimised by the public sector. 

Do you imagine that outdoor sculptures could become counterweights for the monument craze? Is that even possible? 

I’m amused that we hadn’t had heroes worthy of a monument for a very long time. The exception is the activists. I’d like that to happen, but it’s all guesswork. I have no reason to think that. At least for the moment. Especially as there is no accumulation of such artistic initiatives that create valuable things in the space. For an almost 40 million country, I myself can’t see it. 

So in 5 or 10 years’ time the urban fabric will not be filled with art.

I don’t think so, but maybe it will start.

Do you think art has an actual force behind it? Can it influence and change reality or only cause a storm in a teacup?

When art clobbers someone overt the head is when we can talk about actual force! I remember I once listened to Professor Bauman’s statements and he said that art was unable to change the world. This sentence is very close to my heart. There is a saying – you leave the gallery, with what you brought into it. I can’t imagine a systemic racist visiting an exhibit about minorities and leaving it no longer a racist… Maybe I’m being cynical. We often create art the strength of which is understandable within the bubble in which it functions. I haven’t heard about or seen a document, personally, I’ve not witnessed a situation where someone unconvinced would become convinced. We are projecting and transferring many of our expectations onto art. But then again I don’t have to be right, as I said, I am quite cynical.

And art in public spaces?

If it’s not a monument, it’ll always unburden a space. Make it friendlier, richer.

So it won’t change anything. How does an artist born in 1989 look at the reality of 2022? War, inequality, climate change. How to preserve idealism? 

We are a generation brought up in a crisis. A very large part of the information that reaches us bears the need to consolidate attention at any cost. This does not mean that there is no crisis. The media love to prove how bad it is. If not pollution, impossible to breath with, then a drought that lasts years. I’d like to be clear. I do not believe that we are not facing a slew of challenges. From climate to society, from language to law, from energy to inflation. But communicating the end of the world often carries an escapism charge and does not lead to confronting these challenges. 

Everyday, an end of the world.

This does not change the fact that the climate is changing and that our presence is increasingly damaging to the environment. I was raised to think that there is always a crisis somewhere out there and that it is very stable. I am delighted that people are collecting rainwater and use it for plants during a drought, leaving notes to neighbours. Let’s focus on these small gestures, not just on the crisis. There is a powerful movement for change and people are looking for it. This is ongoing. We need people who make mountains out of molehills. But we also need those who would say, yeah it’s a mountain, but we don’t acknowledge it. Of course watering trees with water from your bathtub is not global-scale change. However, these small changes can add up to a real force. Of course, I don’t know what to say about the war… See, ten years ago, how much talk has there been about xenophobia and racism of Poles. And here we are, using those demonised social media, we start to add our own spaces, sacrifice our time and resources, solely to help our Ukrainian neighbours. The mobilisation that occurred in light of Russian invasion of Ukraine shows how quick the good perpetuates more good. It’s as if we remembered that we have agency. War however is the end times. There will be no bigger crisis for the people of Ukraine. I hope. 

Is abstraction the best language to describe contemporary life?

Good question. Thing is, you can’t answer in unambiguously. I believe that everyone has their own language most appropriate to describe the reality. At some point, I started to have heartburn of the 90s and of critical art in Poland. I decided that I feel the need for a different language and key, a different visuality. I chose abstraction because in some sense I was tired of a figurative, narrative, or ideological need. I’m not saying that there is no place for it, because there is and it has fantastic critical capital, and I am simply looking for it elsewhere.

Is ecology of any significance in the context of your art?

It is important in my life, but it does not need to be in my art. I try to avoid attitudes that can be read as a calculating.

Going with what’s fashionable?

Yes, going with a trend of some sort. I’m not saying that every artist who creates such art and has a need to create it is calculating like that. Absolutely. I understand this trend, which by the way, I find interesting. However, I can’t see a place for it in my art. I also have this fear, but maybe I’m exaggerating. If we create art that brings ideological capital that is appropriate in the creative environment of a given artist, then criticizing it becomes problematic. We agree with its intention and do not subject the piece to any rigorous assessment. I don’t need to assess it because I agree with it ideologically. By doing so, it eludes me as good art. 

However you look at it, sculpture means you’re engaging in artistic recycling. 

I’m not doing this because I’m driven by the idea of recycling, but because the whole story is backed by understanding that our emotionality or empathy needs recycling. We, as people, need to become a result of past experiences in order to mature. My work is a story about man, not about the disposal of bottles. If a curator takes an art piece to an exhibition on protecting the environment, they will certainly build a story that matches something that does not necessarily have to be my intention. Ecology is therefore neither a starting point nor an end point for me. On the other hand, my work has many levels of narration, even if I am most interested in just one or two.

How do you see the role of the artist in general?

I think it is perfectly the same as anyone else’s. Our attitude as people should be one of full understanding, cultivating a certain empathy. Whatever we do, we can therefore be better people. In other words, good people are those who care that others feel better when being around them. I believe that there is no difference in attitude between an artist, an activist and non-artists, but I am talking about an attitude we adopt as people. Creating art is an activity like baking bread. It’s just an activity. I always what I wanted to do. I sought it and searched for opportunities to live with and in art. In a continuous crisis, this is the peak of the pyramid, which may seem unnecessary and certainly not the most important at the moment. However, I think it is important, and the people who create it are important. I do not cultivate artists as individuals, but I value every creator.

So let’s not extoll their role in society too much?

Let’s not give them anything more than that they create things. Through their attitude and life they’re trying to be empathetic, mature, and responsible. This responsibility is very broad. Responsibility for another person, for language, and culture. Finally, for the environment. The aim of culture is to build levels of responsibility.

Do you, as an artist, feel the need to change the world at all, or are you comfortable with your role as an observer, a commentator of reality? 

I would like the world to change. I see a lot of bad and injustice. Unfair. Anyone who is watching such things cannot not say with a clear conscience that they’re ok with it. Am I a man who can change it or has the competence to do it? I don’t think so. But I do know that these people exist and are working towards change, and I support them where I can.

Czy najlepszym językiem do opisu współczesności jest abstrakcja?

Dobre pytanie. Tylko nie da się odpowiedzieć jednoznacznie. Wierzę w to, że każdy ma swój najbardziej właściwy język do opisu rzeczywistości. W jakimś momencie zacząłem mieć zgagę lat 90. i sztuki krytycznej w Polsce. Uznałem, że czuję potrzebę innego języka i klucza, innej wizualności. Wybrałem abstrakcję ponieważ w jakimś sensie byłem zmęczony potrzebą figuratywno-narracyjną czy ideologiczną. Nie mówię, że nie ma na nią miejsca, bo jest i niesie fantastyczny kapitał krytyczny, po prostu u mnie obecne poszukiwanie leży gdzie indziej.

Czy w kontekście twojej sztuki ekologia ma jakieś znaczenie?

W moim życiu ma znaczenie, ale w mojej sztuce nie musi. Staram się unikać postaw, które można odczytać jako wyrachowanie.

Wpisywania się w modę?

Tak, w jakiś trend. Nie mówię, że każdy artysta czy artystka, który tworzą taką sztukę i ma potrzebę jej tworzenia, ma w sobie to wyrachowanie. Absolutnie. Rozumiem ten trend, który zresztą mnie ciekawi. Niespecjalnie jednak widzę w swojej sztuce na to miejsce. Mam też taki lęk, ale może przesadzam. Jeżeli tworzymy sztukę, która niesie kapitał ideologiczny, który w środowisku danego twórcy jest właściwy, to krytyka takiej twórczości staje się problematyczna. Zgadzamy się z jej intencją i nie poddajemy pracy surowej ocenie. Nie potrzebuję jej oceniać ponieważ zgadzam się z nią ideologicznie. Przez to, umyka mi jako dobra sztuka. 

Jakby nie patrzeć przy tworzeniu rzeźb uprawiasz artystyczny recykling. 

Nie robię tego dlatego, że wiedzie mnie myśl recyklingu, tylko dlatego, że za całą tą opowieścią stoi zrozumienie, iż nasza emocjonalność czy empatia potrzebują recyklingu. My jako ludzie potrzebujemy stać się wypadkową doświadczeń przeszłości, aby dojrzeć. Moje prace są opowieścią o człowieku, a nie utylizowaniu butelek. Jeżeli jakiś kurator weźmie pracę na wystawę o ochronie środowiska z pewnością zbuduje opowieść, która będzie pasowała do czegoś, co niekoniecznie musiało być moją intencją. Ekologia nie jest więc u mnie, ani punktem wyjścia, ani wejścia. Z drugiej strony moje prace mają wiele poziomów narracji, nawet jeśli mnie ciekawi najbardziej tylko jeden czy dwa.

Jak ty w ogóle widzisz rolę artysty?

Myślę, że jest doskonale taka sama jak każdego innego człowieka. Nasza postawa jako ludzi powinna być postawą pełną zrozumienia, kultywowania pewnej empatii. Cokolwiek byśmy robili, możemy być w ten sposób lepszymi ludźmi. Innymi słowy, dobrzy ludzie to tacy, którzy dbają o to , że inni czują się przy nich lepiej. Wierzę w to, że nie ma różnicy w postawie między artystą, aktywistą i ludźmi spoza sztuki, ale mówię o postawie jaką reprezentujemy jako ludzie. Tworzenie sztuki jest aktywnością jak pieczenie chleba. Jest po prostu aktywnością. Zawsze wiedziałem, co chcę robić. Dążyłem i szukałem możliwość życia ze sztuką i w niej. W ciągłym kryzysie to jest szczyt piramidy, który może wydać się niepotrzebny, a na pewno nie najważniejszy w danej chwili. Myślę jednak, że jest istotny, a ludzie którzy tworzą są ważni. Nie kultywuję artystów jako jednostki, ale cenię każdego twórcę i twórczynię.

Czyli nie wywyższajmy nadmiernie ich roli w społeczeństwie?

Nie dawajmy im nic więcej poza tym, że tworzą rzeczy. Swoją postawą i życiem starają się być ludźmi empatycznymi, dojrzałymi i odpowiedzialnymi. Tutaj ta odpowiedzialność jest bardzo szeroka. Odpowiedzialność za innego człowieka, za język i kulturę. Wreszcie za środowisko. Celem kultury jest budowanie pokładów odpowiedzialności.

Czy ty w ogóle jako artysta odczuwasz potrzebę przysłowiowej zmiany świata, czy też odpowiada tobie rola obserwatora, komentatora rzeczywistości? 

Chciałbym, żeby świat się zmieniał. Widzę w nim dużo zła i niesprawiedliwości. Nieuczciwości. Nikt kto takie rzeczy obserwuje, nie powie z czystym sumieniem, że to mu odpowiada. Czy jestem człowiekiem, który może go zmienić albo ma do tego kompetencje? Nie wydaje mi się. Ale wiem, że tacy ludzie są i działają na rzecz zmian, a ja ich wspieram tam, gdzie umiem.