Baltic Horizons

Jej imponujące instalacje stworzone z męskich marynarek i koszul są dobrze znane zarówno w Finlandii, jak i na świecie, choćby w Stanach Zjednoczonych, na Kubie, w Kanadzie, Japonii czy Wielkiej Brytanii. Materiał, w jakim tworzy Kaikkonen, czyli używana odzież, nosi ślady obecności poprzednich użytkowników, co pozwala budować artystce oryginalną narrację, a odbiorcę stawia przed czymś nowym i nieznanym, choć jednocześnie namacalnie bliskim i znajomym. Jej pierwsza instalację zaprezentowano w Helsinkach w 1988 roku. W samej Finlandii jedną z najbardziej rozpoznawalnych instalacji artystki jest ”Way” („Droga”), którą powstała na schodach katedry w Helsinkach w roku 2000. 

Jej prace można znaleźć w kolekcjach wielu instytucji, jak choćby w Muzeum Sztuki Współczesnej Kiasma, w Miejskim Muzeum Sztuki w Helsinkach, czy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej EMMA w Espoo. Kaikonnen ukończyła fińską Akademię Sztuk Pięknych i jest artystką wielokrotnie nagradzaną, m.in.: Narodową Nagrodą w dziedzinie sztuk wizualnych w 1989 roku, fińską Nagrodą Artystyczną w roku 2001, a w roku 2013 otrzymała Krzyż Kawalerski I Klasy Orderu Lwa Finlandii, będącego fińskim odznaczeniem za wybitne zasługi. Kaikonnen jest także laureatką nagród międzynarodowych, jak choćby Nagrody Publiczności w Den Haag Sculptuur w Holandii w 2004 roku czy wyróżnienia na 11 Kairskim Biennale Sztuki w Egipcie w roku 2009.

Uczestniczył w ponad 40 wystawach indywidualnych i zbiorowych na Łotwie i za granicą, w tym na biennale Manifesta, Rauma biennale – w ramach projektu inaugurującego otwarcie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Sztokholmie w 2008 roku. Reprezentował Łotwę na Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku. Jego prace znajdują się w zbiorach Łotewskiego Narodowego Muzeum Sztuki i tworzonego Muzeum Sztuki Współczesnej. Obiektami na stałe znajdującymi się w przestrzeni publicznej są od 2004 roku „Ławki” (“Benches”) na Starym Mieście w Rydze. Od roku 2013 tworzy krótkie wizytówki filmowe osób nominowanych do Łotewskiej Nagrody „Architektura Roku”. 

Jej działania artystyczne dotyczą tematu przestrzeni. Tworzy w różnych mediach, takich jak rzeźba, wideo i performance. 

Uczestniczyła w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych na Łotwie i za granicą, np. ostatnio w 16. Biennale w Lyonie czy 14. Triennale Bałtyckim w Centrum Sztuki Współczesnej w Wilnie. Prace artystki znajdują się w zbiorach Łotewskiego Narodowego Muzeum Sztuki w Rydze oraz w kolekcjach prywatnych.

Jest jednym z najbardziej znanych współczesnych artystów na Łotwie. Uczestniczył w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych na Łotwie i za granicą. W roku 2013 współtworzył Pawilon Łotewski na 55. Biennale w Wenecji. 

Laureat wielu nagród, m.in.  Nagrody Purvītis (2017), Łotewskiej Nagrody Teatralnej w kategorii: Artysta sztuki wideo roku (2019). Jego prace znajdują się w zbiorach Estońskiego Muzeum Sztuki, Łotewskiego Narodowego Muzeum Sztuki czy Łotewskiego Muzeum Sztuki Współczesnej.

Rocznik 1984. Jest absolwentem Wydziału Rzeźby na Wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych, rzeźbę studiował także na Massachusetts College of Art and Design.

Laureat Nagrody Apple za najlepszą aplikację (Pixelmator TEAM), jest też zdobywcą nagrody National Lukiskes, a także podwójny laureat nagrody Kuriu Vilniu z roku 2019 i 2021.

Uczestnik wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych na Litwie i za granicą, m.in. 58. Biennale w Wenecji w roku 2019 czy tegorocznego Bienniale Sztuki w Toronto.

Rezydent warszawskiego Domu Kereta w 2013 roku. Rok później otrzymał nagrodę Litewskiego Ministerstwa Kultury za najlepszy artystyczny debiut. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w Centre Pompidou, Muzeum MO, Pinakothek der Moderne i Tate.

Urodziła się w 1981 roku w Białymstoku. Jest absolwentką Wydziału Rzeźby i Działań Przestrzennych Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Tworzy rzeźby, instalacje, rysunki, fotografie oraz zajmuje się performansem. Swoje projekty realizuje zarówno do przestrzeni galeryjnych, jak i publicznych. 

Praktyka Tarasewicz polega na interpretacji, gromadzeniu, dekonstrukcji i reorganizacji rzeczy materialnych, systemów społecznych, historycznych oraz ideologicznych. 

Przedmiotem jej zainteresowań jest człowiek, a dokładniej – współczesny człowiek w obliczu zagrożeń, w tym klimatycznych, postawiony w sytuacjach ekstremalnych, w których balansuje pomiędzy normalnością a skrajnością, ludzkością i odczłowieczeniem. 

W swej twórczości Tarasewicz odwołuje się do doświadczeń wyniesionych z dzieciństwa i dorastania na białostockiej wsi, gdzie kontakt z naturą opierał się na pierwotnej bezpośredniości. 

Artystka uważnie testuje i przetwarza proste materiały. Tworzone przez nią obiekty i ich aranżacje wymykają się opozycji naturalne / sztuczne. Tarasewicz często łączy podstawowe tworzywa, takie jak: glina, gips, beton, złoto, stal, szkło, asfalt, tłuszcz zwierzęcy, skóra, futro, jelita, plastelina, włókna roślinne, pył roślinny oraz popiół. 

Artysta interdyscyplinarny, zajmuje się rzeźbą, performansem, tworzeniem wideo, obiektów, instalacji oraz działaniami w przestrzeni publicznej. W swojej twórczości i działalności artystycznej Łukasz Surowiec podejmuje tematy niewygodne – zarówno te odnoszące się do przeszłości, szczególnie historii Polski, jak również te skupiające się na bezpośrednio na człowieku i relacjach społecznych. 

W 2012 roku w Sopocie, Surowiec zrealizował projekt „Dar dla Boga” w ramach Festiwalu Artloop, którego hasłem przewodnim był „kurort”. Podejmowane przez Surowca zagadnienia starają się prześledzić wpływ sytuacji gospodarczej i politycznej na nastroje społeczne czy kulturę. Równie ważne staje się też dla niego zwrócenie uwagi na możliwość stworzenia globalnej idei wspólnoty, która zmaga się ze zmianami klimatycznymi. 

W 2018 roku był nominowany do Paszportów POLITYKI w kategorii sztuk wizualnych oraz w konkursie „Spojrzenia”, organizowanym przez Deutsche Bank i Narodową Galerię Sztuki Zachętę w Warszawie, gdzie otrzymał nagrodę publiczności. Surowiec współpracuje z licznymi instytucjami w Polsce, a także bierze udział w projektach i rezydencjach zagranicznych (m.in. w Austrii i Japonii). Jego prace znajdują się w licznych kolekcjach instytucjonalnych i prywatnych. 

Artystka pracuje głównie z obiektem i instalacją multimedialną. W jej praktyce artystycznej przeplatają się wątki przemijania, zmiany, odradzania się, reinterpretacji znaczenia śladu, dekonstrukcji mitu i symbolu. W ramach pracy doktorskiej dokonała destrukcji kilkudziesięciu własnych prac, których pozostałości przekształciła w dwa diamenty. 

Zespół kuratorski NOMUS / Nowego Muzeum Sztuki, działu Muzeum Narodowego w Gdańsku, aktywnie obserwuje twórczość Martyny Jastrzębskiej. W zeszłym roku zaproszono ją do współpracy, wraz z grupą studentów gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, do przeprowadzenia performansu odwołującego się do spuścizny artystycznej grupy TOTART, skupiając się na wątkach związanych z ekologią rozumianą z dzisiejszej perspektywy. Ponadto w zbiorach Gdańskiej Kolekcji Sztuki Współczesnej prezentowana jest praca Martyny Jastrzębskiej, która pozostaje w depozycie Muzeum Narodowego.

Uczestniczka licznych wystaw krajowych i zagranicznych. Jest m.in. laureatką Nagrody Ministra Edukacji i Nauki dla wybitnych młodych naukowców wykazujących się znaczącymi osiągnięciami w działalności naukowej (2022), Nagrody Miasta Gdańska dla Młodych Twórców w Dziedzinie Kultury (2019), międzynarodowego programu rezydencyjnego NES Artist Residency Iceland (2017), nagrody głównej w 4. edycji Gdańskiego Biennale Sztuki (2016), Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańska (2016). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2018) oraz Marszałka Województwa Pomorskiego dla Twórców Kultury (2015).